ŚWIĄTYNIA POKOJU

SYNOD PARAFII POTRZEBUJE TWOJEGO ZAANGAZOWANIA - PODZIEL SIE UWAGAMI!

ZAGADNIENIA SYNODALNE

Celem obecnego synodu jest pełna wiary i słuchania natchnień bożych refleksja nad
naszą wspólną drogą w Kościele. Do osiągnięcia tego celu konieczna jest pewna diagnoza,
wysłuchanie i refleksja nad tym co było, co jest i czego oczekujemy, co możemy zmienić, aby
nasz lokalny, ale i powszechny Kościół stał się Kościołem żywym, zjednoczonym i działającym
w świecie.
Do tej refleksji mogą służyć poniższe zagadnienia - należy je potraktować jako
wskazówki, nie jako ankietę. Należy skupić się na tych, które wydają się najbardziej istotne dla
danej grupy synodalnej. Wartościowe będą również myśli, które nie wynikają z poniższych
zagadnień, ale rodzą się w sercu dla dobra Kościoła.
Każda wypowiedź jest ważna i musi wynikać z wiary, być rozeznana na modlitwie,
oparta na medytacji nad Słowem Bożym. Nie może być skupiona tylko na krytyce czy
pochwałach (choć nie należy unikać ani jednego, ani drugiego). Prosimy o rzetelne, poważne
podejście do problemu. Ufamy, że nasz głos może dużo zmienić.
Podejmijmy modlitwę i trud zaangażowania w tę sprawę, abyśmy prawdziwie podążali
razem.

ZAGADNIENIA SYNODALNE

1. Towarzysze podróży

Tego samego dnia dwaj z nich byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej sześćdziesiąt
stadiów od Jerozolimy. Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak
rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi (Łk 24, 13-15).

Jakie jest Twoje doświadczenie wspólnotowego odkrywania Boga, bliźniego i siebie
w Kościele?
Podkreśl wartość tego, co jest dobre, godne rozwinięcia i pogłębienia, wskaż również
obszar wymagający poprawy, a może dostrzegasz wyraźny brak i masz pomysł jak temu
zaradzić? Jak Kościół może i powinien wyjść naprzeciw oddalonym i pogubionym?


2. Słuchanie

Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów (Ap 2, 7a).

Czy we wspólnocie wiary mam sprzyjające środki, by „usłyszeć” głos Boga? Czy słyszę
głos bliźniego? Czy słyszę, co inni mówią w Kościele i o Kościele? Czy nie odrzucam z zasady
poglądów innych niż swoje? Na ile sam jestem słuchany? Jakie mogą być powody „głuchoty”
w Kościele i jak tej „chorobie” zaradzić?

3. Zabieranie głosu

W nocy Pan przemówił do Pawła w widzeniu: «Przestań się lękać, a przemawiaj i nie milcz, bo
Ja jestem z tobą i nikt nie targnie się na ciebie, aby cię skrzywdzić, dlatego że wiele ludu mam
w tym mieście». Pozostał więc i głosił im słowo Boże (Dz 18, 10-11a).

Czy jestem przygotowany, by zabrać głos we wspólnocie Kocioła? Czy jestem gotów
w sposób odważny, szczery i odpowiedzialny wypowiedzieć się na ważne dla mnie
zagadnienia? Jeśli nie – na jakie przeszkody napotykam? Czego się obawiam? Dlaczego
milczę? Gdzie dostrzegam winę braku szczerości i odwagi w wypowiedziach wiernych,
dlaczego modne jest „szemranie”, a brak konstruktywnej rozmowy? Czy dbam o to, aby nie
skupiać się tylko na krytyce i własnym „ja”, lecz na tym, co może pozytywnie wpłynąć na moją
wspólnotę?

4. Celebrowanie

Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach (Dz 2, 42).

Jakie jest moje doświadczenie wspólnotowych celebracji – zwłaszcza przeżywanej Eucharystii
i nabożeństw? Co dla mnie jest najistotniejsze? Co mogę podkreślić jako wyjątkowe i ważne?
Jakie mankamenty dostrzegam? Co przeszkadza w pełnym wejściu w doświadczenie wiary?
Czy liturgia, celebrans i jej oprawa przybliżają mnie do Sacrum? Jak wspólnotowe
doświadczenie wiary umacnia mnie w codzienności, wskazuje kierunek działania, motywuje
do świętości i inspiruje do zaangażowania w budowanie cywilizacji opartej na Ewangelii? Czy
widzę obszar osobistego zaangażowania w celebrację? Jakie przeszkody/braki dostrzegam
w życiu liturgicznym Kościoła?

5. Współodpowiedzialni

Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne
są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich (1Kor 12, 4-6).

W Kościele każdy ma swoje miejsce i zadanie – różnorodność talentów, umiejętności i pasji
winno służyć bliźnim w drodze wiary i poprawie jakości życia w codzienności. Jak moje
doświadczenie życie weryfikuje tę prawdę? Jakie przeszkody i zaniedbania dostrzegam? Jak
Kościół może współpracować z zaangażowanymi w dobro wspólne – społecznikami,
politykami, naukowcami, pedagogami, zatroskanymi o ochronę praw człowieka czy ekologię?
Czy we współczesnym świecie dostrzegam szansę na budowanie elit opartych o wartości
chrześcijańskie?


6. Dialog w Kościele i społeczeństwie

Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni. Było to około szóstej godziny. Nadeszła [tam]
kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: «Daj Mi pić!» (Łk 4, 6b-7).

Gdybyś miał dzisiaj wyobrazić sobie Kościół jako budowlę – byłby bardziej niedostępną
twierdzą, czy domem z pięknym ogrodem, do którego każdy ma wstęp, zaproszenie do
rozmowy i poszukiwania prawdy? Jakie jest twoje doświadczenie dialogu w Kościele? Jakie
cechy dobrego dialogu możesz wymienić, które winny być obecne w praktyce życia Kościoła
– m.in. w parafii, w relacji z poszukującymi i niewierzącymi, z instytucjami świeckimi?

7. Ekumenizm

Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno
(J 17, 11b).

W naszej diecezji żyją obok siebie katolicy i ewangelicy, a w czasach emigracji zarobkowej,
także liczna grupa wyznawców prawosławia. Jakie działania na rzecz jedności chrześcijan
mogę wymienić? Jakie inicjatywy są płaszczyzną spotkania wszystkich ochrzczonych? Jak
zachować troskę o tożsamość religijną przy poszukiwaniu dróg jedności? Na jakie przeszkody
natrafia ruch ekumeniczny? Jakie możliwości pogłębienia i ożywienia inicjatyw
ekumenicznych dostrzegam?

8. Władza i uczestnictwo

Gdy wyszedł około godziny trzeciej, zobaczył innych, stojących na rynku bezczynnie i rzekł do
nich: «Idźcie i wy do mojej winnicy» (Mt 20, 3-4).

Zarządzenie w Kościele, jak mogę je scharakteryzować? Jaki wpływ na określanie celów
duszpasterskich i gospodarczych w parafii mają wierni świeccy – szczególnie Parafialna Rada
Duszpasterska i Rada Ekonomiczna? Na ile ich rekomendacje są respektowane? Czy widzę
realną szansę na synodalny (realizowany wspólnie), uporządkowany system zarządzania,
weryfikowania rekomendacji, podejmowania decyzji, odpowiedzialności i oceny jakości
działań? Jakie zalety, a jakie trudności widzę w większym zaangażowaniu świeckich w szeroko
rozumiane życie Kościoła – od parafii począwszy? Jak wierni świeccy mogli by przedstawiać
swoje stanowisko w sprawach dotyczących parafii, dekanatu, diecezji?

9. Rozeznawanie i podejmowanie decyzji

Umiłowani, nie dowierzajcie każdemu duchowi, ale badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu
fałszywych proroków pojawiło się na świecie (1J 4, 1).

Jakimi zasadami kieruję się dokonując ważnych wyborów życiowych? Jak rozwiązuję
problemy? W oparciu o jaki system wartości dążę do obranych celów?

10. Formowanie się w synodalności

Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co
posiadał, ale wszystko mieli wspólne (Dz 4, 32).

Jakie nadzieje wiążę z drogą synodalną dla Kościoła? Jak mogę się w nią zaangażować, by
przyniosła jak najlepsze owoce i jakich środków oczekuję od Kościoła w tym względzie? Jakie
działania należy podjąć w formowaniu wiernych dla twórczego podążania razem?

ODWIEDZINY KOLĘDOWE 2022 ROK

2.I. 2022/niedziela/ 9.30. ul. Łukowa, Młyńska, Obozowa, Kręta, Krzywa,
Kraszewskiego.
6.I. 2022
/czwartek– Trzech Króli/ 12.30. ul. Orłowskiego

9.I. 2022
/niedziela/ 8.00. ul. Orzeszkowej, Osiedlowa, Polna, Powstań-ców Warszawy,
Legionów, Sikorskiego.
16. I.
/ niedziela/ 12.30 Powstańców Śląskich, Prusa, Szarych Szeregów, Wyzwolenia.

23.I. 2022
/niedziela/ 8.00. Chodniki, Cynkowa, Dworcowa, Garbarska, Jana Pawła II, Kalicińskiego.

2021-12-29

ŚW.MIKOŁAJ NIE BOI SIĘ PANDEMI BO POPROSTU ŚWIĘTY

6 grudnia media społecznościowe wypełniły się zdjęciami Mikołajów, prezentów i szczęśliwych dzieci, które je otrzymały. Ale nie tylko. Pojawiły się też głosy oburzonych, którzy wzywają do bojkotu i wprost uznają, że eksponowany w mediach i reklamach wizerunek Mikołaja to "ateistyczny błazen", "czerwony pajac". Choć o Mikołaju świadectwa są skąpe, nie ulega wątpliwości, że jest to postać historyczna. - Wiadomo, że był w IV wieku biskupem w Azji Mniejszej, w miasteczku Myra. uratował on trzech niewinnie skazanych na śmierć rycerzy. Innym razem ocalił tonących żeglarzy. Zasłynął też z pomocy, jakiej udzielił ubogiemu mieszkańcowi miasta, którego córki nie mogły wyjść za mąż, gdyż nie było go stać na posag. Mikołaj podrzucił im wówczas ukradkiem większą sumę pieniędzy. - Stąd święty ten jawi się jako przykład chrześcijańskiej dobroci. Pozostała po nim pamięć, że czynił dobro bez rozgłosu, dyskretnie, bez afiszowania się i szukania własnej chwały.Idź i ty czyń podobnie!

2021-12-08